Het verdrag van Lateranen
11 februari 1929 – Het Verdrag van Lateranen werd afgesloten door het Vaticaan en de Italiaanse regering. Het verdrag maakte een einde aan het feit dat de pauselijke bezittingen Italiaans grondbezit waren.
Paus Pius XI en de fascistische leider Benito Mussolini stelden samen het verdrag op. Mussolini deed dit voornamelijk om meer sympathie te winnen van het Italiaanse volk.
Het Verdrag van Lateranen bestond uit drie delen; het eerste deel pleitte ervoor dat de onafhankelijkheid en soevereiniteit van de Heilige Stoel werd erkend en dat het Vaticaan een officiële staat werd. Het tweede deel pleitte ervoor dat er een concordaat kwam waarin de verhoudingen van bepaalde privileges tussen de Katholieke Kerk en Italië werden geregeld. Het rooms-katholicisme werd de staatsgodsdienst in Italië. Het laatste punt was een financieel punt, de Italiaanse staat moest het Vaticaan financieel tegemoet komen omdat het veel bezittingen in 1870 in beslag het genomen.
De paus werd voor het verdrag van Lateranen ook wel "de gevangene van het Vaticaan" genoemd. Door het verdrag kreeg het Vaticaan recht op een eigen buitenlandse politiek. Ook werd bepaald welke bezittingen van het Vaticaan onder de Heilige Stoel zouden vallen. Ook enkele gebouwen buiten het Vaticaan werden toegekend als bezit.
Italië beloofde aan het Vaticaan dat het Rooms-katholicisme de staatsgodsdienst van Italië zou worden en het Vaticaan zou op haar beurt toestemming vragen voor het benoemen van Italiaanse bisschoppen en aartsbisschoppen.
